1850!!
1850 woorden! Weet je wel hoeveel dat is?!?
Mijn zoon zit in groep 6 en moet een werkstuk maken van 1850 woorden.
Dat moet hij thuis doen.
Dus we kunnen precies zien hoe hij dat aanpakt:
- een voorbereidend uur zuchten, drama, zeggen dat het toch niet lukt, nog meer zuchten
- een uur YouTube-filmpjes kijken die enigszins met het onderwerp te maken hebben maar aan het eind van het uur waarschijnlijk helemaal niet meer
- een krap half uur typen, met na iedere vijf minuten een verslag: nog maar 1841 woorden! Nog maar 1839 woorden!
Wij proberen ons er niet mee te bemoeien, maar kunnen ons natuurlijk ook niet inhouden. Dus af en toe gooien mijn man en ik een vraag op:
> Weet je al hoeveel inwoners Engeland heeft?
>> Nee.
> Weet je al waarom ze Stonehenge eigenlijk gebouwd hebben?
>> Nee.
> Weet je wie nu de koningin van……
>> Neeheeeeeeeee!
Als ik dan stiekem controleer wat hij heeft geschreven: Shakespeare wordt gezien als de grootste schrijver die Engeland ooit heeft voortgebracht.
En ik vergelijk dat met Wikipedia: Shakespeare wordt gezien als de grootste schrijver die Engeland ooit heeft voortgebracht.
Kortom, ik weet niet voor wie het werkstuk een grotere marteling is….. Als ouders vragen we ons na zo’n schrijfsessie toch af hoe dat nou straks op de middelbare school moet. Daar krijgt hij nog veel meer werkstukken. Die moeten veel sneller af. En die moeten waarschijnlijk toch wat meer diepgang hebben. Komt het wel goed met die jongen?
Maar dan kom ik thuis met een nieuw spel. Zoon wil het graag spelen en we zetten het alvast op. Terwijl ik ga koken, vraag ik hem het instructiefilmpje vast te kijken.
Na het eten gaan we met zijn drieën rond het spel zitten en zoon leidt ons soepel door de verschillende rondes. Soms twijfelen we of zijn uitleg wel klopt (waarom eigenlijk?) en controleren we de spelregels. Zijn verhaal klopt (Dat zei ik toch!).
Is dit dezelfde jongen die zo onzeker is over zijn werkstuk? Hij heeft in 20 minuten een instructiefilmpje bekeken/beluisterd, vat het in zijn eigen woorden samen, houdt een logische volgorde aan, let op details. En is ook nog eens zelfverzekerd over zijn uitleg.
Ik denk opeens weer aan een kindercoach die ik sprak op de NOT. Zij zet op een bijzondere manier spellen in in haar begeleiding. Ze speelt namelijk niet alleen een spel, maar besteedt ook tijd aan de voorbereiding en de sociale interactie.
Ze neemt samen met het kind eerst de spelregels door en laat het kind daarvan een mindmap maken. Daarna legt het kind de spelregels aan haar uit en let ze niet alleen op logica en taal maar ook op non-verbale communicatie. Als een kind er zeker van is dat ze het spel uit kan leggen, mag ze een vriendje vragen het te komen spelen.
Voor mij een eye-opener dat ook het lezen van spelregels en het uitleggen daarvan aan anderen een oefening is. Begrijpend lezen en luisteren, logisch redeneren, samenvatten, afstemmen op je publiek. Allemaal vaardigheden die je daarmee aanspreekt.
Een pak van mijn hart.
Als zoon een complex spel zo duidelijk uit kan leggen, komt het met dat werkstuk vast ook goed.
Wij gaan nog even woorden tellen!
* Het nieuwe spel is Dice Hospital, waarin je een ziekenhuis runt en moet zorgen dat al je dobbelstenen op meer dan 6 ogen komen. Dan zijn ze genezen en mogen ze naar huis. Een flinke uitdaging!
** Bij nieuwe spellen kijken wij vaak naar de heldere uitleg van Nox Spellenzolder op YouTube. Aanrader!
